In de voorstelling houdt Gusta Geleijnse een scherpe monoloog over de loonkloof waarin ze de cijfers op tafel legt en pleit voor meer waardering voor de zorgtaken die (met name) vrouwen verrichten.

Wat wist je van de loonkloof voor je aan deze voorstelling begon?

Gusta: “Ik dacht dat ik behoorlijk op de hoogte was, maar dat bleek niet zo te zijn. Ik wist natuurlijk wel dat er verschil was tussen vrouwen en mannen, maar ik dacht bijvoorbeeld ook wel eens, wat je in de wandelgangen hoort, dat vrouwen gewoon niet goed onderhandelen. Voor de voorstelling ben ik in de cijfers gedoken en daaruit blijkt dat vrouwen en mannen evenveel en even goed onderhandelen, maar dat mannen 25% meer kans hebben dat ze daadwerkelijk loonsverhoging krijgen. Dat vind ik echt stuitend, en het is eigenlijk nog erger dan ik dacht.”

Wat was de grootste eye-opener tijdens je research?

“Dat de statistieken niet serieus worden genomen. De cijfers liegen niet. Maar ook dat de discussie in de maatschappij slecht wordt gevoerd. De verantwoordelijkheid komt nog met name bij de vrouwen te liggen, terwijl er bij werkgevers en bij de overheid heel veel niet klopt. Ik ben daarom heel blij met de leuze van de actie die we met WOMEN Inc. hebben gekoppeld aan de voorstelling: Fix the system, not the women. Het systeem moet veranderen, niet de vrouwen.”

Het is nogal ingewikkelde materie, de loonkloof. Hoe heb je je dit eigen kunnen maken?

“Veel credits moeten hiervoor naar mijn collega Dunya Khayame, zij heeft de monoloog over de loonkloof geschreven en veel research gedaan. Ik schreef eerst aan een andere monoloog, maar toen we leerden over de babyboete (het feit dat het gemiddelde loon van een vrouw met 45% daalt wanneer ze moeder wordt) konden we niet meer om de loonkloof heen.”

Wat vind je zo interessant aan de babyboete?

“Ik heb me tijdens het schrijfproces gerealiseerd dat ik de babyboete keihard betaald heb na de geboorte van onze zoon. Door thuis te blijven om voor hem te zorgen heb ik het mezelf onmogelijk gemaakt om terug te keren naar het werkende leven dat ik had. Mijn man Tom, de regisseur van het stuk, zei toen de scène over de babyboete af was: “Shit, dat hebben we toen verkeerd aangepakt.”

Tot slot: aan het einde van je monoloog geef je vrouwen die veel huistaken op zich nemen high-profile functietitels. Kinderen opvoeden wordt bijvoorbeeld ‘Education management and family coordination’. Wat is hier de gedachte achter?

“Ik ben tot de conclusie gekomen dat het van mannen niet geaccepteerd wordt als ze parttime werken, en dat op die manier de gaten in onze ‘verzorgingsstaat’ opgevuld worden door vrouwen. Zij verzetten enorm veel werk dat niet gezien of gewaardeerd wordt, terwijl het taken zijn die gedaan moeten worden. Daarom geven wij al deze vrouwen titels die normaal aan mannen worden gegeven, waarmee ze een bepaalde status bereiken. Het wordt wel eens tijd dat vrouwen de status krijgen die ze verdienen.”